ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ!

Γεια σου Θανάση! Ήσουν εξαιρετικός. Και δε μασάς από χρόνια.
Μια ακόμα παράσταση θα δώσει ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας στο Κύτταρο την επόμενη Δευτέρα 30/11/09.

Για γέλια και για κλάματα... ΙΙ

Γενικότερα, και όσον αφορά την πρόοδο της τεχνολογίας, θα μπορούσα να χαρακτηριστώ πολύ οπισθοδρομικός. Δεν είναι ότι θεωρώ ότι οι υπολογιστές ή το ίντερνετ είναι όργανα του σατανά -και άρα είμαι σατανιστής... Είναι που ρε παιδί μου καμιά φορά κάτι πέφτει σε λάθος χέρια και άντε να το μαζέψεις μετά. Σου λέει ο άλλος, άμα ρε φίλε δε ξέρεις να χρησιμοποιείς το μηχάνημα, μην το κάνεις. Και έχεις και δεκαπέντε πινακίδες από πάνω σου να σου λένε προσοχή υψηλές τάσεις. Το ξανασκέφτεσαι δηλαδή... Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά σε όλες τις περιπτώσεις, όπως και στην περίπτωση στην οποία θα αναφερθώ. Για χαζέψτε την παρακάτω φωτογραφία, και πείτε για πόσες μπάτσες είναι ο συγκεκριμένος.

Δε με νοιάζει για τον καημένο το Βελουχιώτη που θα τρίζουν τα κόκκαλά του εκεί που είναι. Δεν ήξερε ο καημένος τι του έμελε να πάθει. Αλλά τα είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό και μόλις τώρα κατάλαβα πόσο παράλογη μπορεί να γίνει η συνήθεια του facebook. Μα είναι ποτέ δυνατόν???

Καταλαβαίνω τη χρησιμότητα -και όχι αναγκαιότητα- του να βρεις κάποιους ανθρώπους που γνώριζες παλιά ή δεν πρόλαβες να γνωρίσεις αρκετά. Ναι ναι... αυτούς που ήσουνα μαζί τους στον ίδιο χώρο, αλλά καλώς ή κακώς ούτε εσύ ούτε αυτοί αξιωθήκατε να πείτε μια καλημέρα παραπάνω. Ε, από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω. Δεν είμαι αντιδραστικός, απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί... Και είναι πολλά τα ερωτήματα:

1) Γιατί να έχεις τους φίλους σου, τους κολλητούς, τη σχέση σου στο facebook και να τους γράφεις εκεί τα νέα σου ενώ θα μπορούσες να τους τα πεις και υπό το φως του ηλίου?

2) Τι πάει να πει έχω 3000 φίλους? Κανέναν δεν έχεις, σόρρυ... Άμα θες να κάνεις φίλους και να γνωρίσεις κόσμο, να βγεις έξω, να τους δεις από κοντά. Μόνο έτσι καταλαβαίνεις τι είναι ο άλλος... Γιατί να φτιάχνεις ένα μικρό, παράλληλο, ψεύτικο ψηφιακό κόσμο και να ζεις σε αυτόν? Άσε που στο τέλος είναι πολλές οι πιθανότητες να την πατήσεις... Που με πάει στο 3...

3) "Με το facebook ποτέ κανείς δε μάμησε" και συμπληρώνω "χωρίς τις περισσότερες φορές να μην το μετανιώσει". Είναι δυνατόν να καμακωνόμαστε μέσω της οθόνης? Και το κριτήριο να φανταστώ θα είναι οι ωραίες φωτό...?

4) Αφού το ξέρετε, πως ό,τι γράφετε και ό,τι ανεβάζετε κάποιος μπορεί πολύ έυκολα να το δει θέλετε δε θέλετε, γιατί συνεχίζετε? Διάβαζα ότι τα δικαιώματα του facebook θα πουληθούν σε διαφημιστικές... Και γενικά, όπως τραγουδάει ο Αγγελάκας... "η ασφάλεια ξέρει τη γκόμενά μου, και τι ώρα στο σπίτι μου γυρνάω". Και γιατί άραγε ό,τι γράφει δε ξεγράφει? Δανείζομαι από "Tο Bήμα":

"Στελέχη της CΙΑ, του FΒΙ και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έρχονται με απόλυτη μυστικότητα στην Αθήνα τις ερχόμενες ημέρες για να συμμετάσχουν σε κλειστό συνέδριο με θέμα την... ενδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας!

Το συνέδριο, που είχε προγραμματιστεί προ πολλών εβδομάδων, διοργανώνουν εκπρόσωποι του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με προσκεκλημένους μέλη ενός «φόρουμ» που έχει στενούς δεσμούς με τη CΙΑ, ενώ θα υπάρχουν και στελέχη μυστικών υπηρεσιών άλλων χωρών. Μάλιστα ένα από τα θέματα συζήτησης θα είναι και η δυνατότητα εποπτείας από υπηρεσίες ασφαλείας των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Τwitter."



5) Γιατί ο καθένας να μπορεί να κάνει λογαριασμό για κάποιον χωρίς ο τελευταίος να μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό? Στο ερώτημα αυτό προσπαθώ να συνοψίσω όλες τις αυθαιρεσίες που γίνονται και μπορεί να γίνουν στα πλαίσια του facebook. Γιατί δεν είναι μόνο θέμα ψευδούς κοινωνικοποίησης και ουσιαστικής αποξένωσης...

Και τέλος, αν και με βλέπω όσο περνούν οι μέρες να συμπληρώνω... και να συμπληρώσετε και εσείς παρακαλώ:

6) Ποιος καραγκιόζης έφτιαξε λογαριασμό για τον Άρη Βελουχιώτη? Και πόσοι ακόμα μπορεί να έχουνε λογαρισμό? Είμαι σίγουρος πάντως ότι δε θα ξεφύγανε ιο 10 μεγάλοι Έλληνες. Και αυτοί θα έχουνε και περισσότερους φίλους. Να, για να μάθεις!

Υ.Γ.: Ο τίτλος τον οποίον απέρριψα ήτανε "Σκατά στο Facebook" γιατί αυτή είναι η άποψή μου.

"Τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ"

Σιγά-σιγά περνάνε οι μέρες... Προσπαθώ να σκεφτώ και να γράψω. Κάτι, έστω κάτι, μια αναφορά στις ημέρες αυτές. Δε ξέρω. Κατακλύζομαι από ερεθίσματα... Αναμνήσεις, γραπτά, μουσικές, ταινίες... Είναι όλα εδώ, μπροστά μου. Μα πάλι δε μπορώ να βγάλω κάποια άκρη. Καθετί είναι μια δήλωση. Καθετί με οδηγεί αλλού και όλα συνδέονται. Είναι ένα νήμα. Ακριβώς αυτό. Ένα κόκκινο νήμα, και εγώ το κρατώ στα χέρια μου, παίζω μαζί του, το τυλίγω γύρω από τα δάχτυλά μου ξανά και ξανά, τα βλέπω να μελανιάζουν. Πάνω σε αυτό το νήμα ισορροπούνε οι άνθρωποι. Και προχοράνε. Του δίνουν κίνηση, ζωή, χρώμα και οσμή. Του δίνουν φωνή, μουσική. Εκεί απάνω αφήνουνε μικρά δώρα για εκείνους που ακολουθούν. Ίσως μικρές σημειώσεις. Σαν αυτές που είναι χαραγμένες στους τοίχους. Ερωτικά ραβασάκια. "τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ". Σιγά-σιγά περνάνε οι μέρες. Όλο μου το είναι συγκεντρώνεται τώρα σε αυτή τη φράση. Όλες οι αναμνήσεις, οι ιστορίες, τα συναισθήματα, τα τραγούδια και τα γραπτά, τα λόγια εκείνων που περπατούν σε εκείνο το νήμα και τώρα εγώ συναντώ τα ίχνη τους. Όλα σε μια φράση. Χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω μόνο μια αίσθηση. Και μια ανησυχία. Μια ανασφάλεια για τον ευατό μου. Άραγε βαδίζω σωστά; Δε ξέρω... Για την ώρα τα βάζω όλα σε μια μεριά: "τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ".

Η ΓΑΤΑ

Έλα γατούλα μου όμορφη, στη φλογερή μου αγκάλη,
και τα γαμψά σου τώρα νύχια κράτα,
και άσε με να βυθιστώ στα ωραία σου πάλι μάτια,
που μέταλλο και αχάτη είναι γεμάτα.

Όταν χαϊδεύoυν ξέγνοιαστα τα δάχτυλά μου εμένα
τη λαστιχένια ράχη και την κεφαλή σου,
και ηδονικά απ' το χάδι αυτό τα νιώθω μεθυσμένα,
στο ηλεκτρισμένο πάνω το κορμί σου,

ο νους μου, στη γυναίκα μου πηγαίνει, που η ματιά της
σαν τη δική σου, ζώο αγαπημένο,
ρίχνει βαθιά την κοφτερή και κρύα σαϊτιά της,

κι από τα νύχια ως την κορφή χυμένο,
τη ζώνει αγέρι αιθέρινο μ' επίφοβη ευωδιά,
που γύρω απ΄το μελαμψό κορμί της κολυμπά.

Του Charles Baudelaire

Η επιστροφή στην Αθήνα σηματοδοτεί και την επιστροφή σε μια άλλη πραγματικότητα.

Θα ξαναφύγουμε...

Οβελίξ και Σία

Πριν από ένα δυο χρόνια, είχε βγει στο Πολυτεχνείο στου Ζωγράφου, σε όλες τις σχολές, μια αφίσα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που απεικόνιζε την κλασική εικόνα του γαλατικού χωριού με τα φρούρια γύρω γύρω και το λάβαρο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το γαλατικό χωριό ήτανε τότε το Πολυτεχνείο το οποίο "αντιστεκόντανε" στην αναγνώριση του πτυχίου ως master. Ας αφήσουμε το τελευταίο μεγάλο ψέμα και ας πάμε σε κάτι άλλο, λιγότερο σημαντικό. Μα καλά, είναι ποτέ δυνατόν, σε οποιοδήποτε επίπεδο να είσαι με τους Ρωμαίους; Σαν παιδιά, πόσοι από εμάς που διαβάζαμε αυτό το κόμικ στηρίζαμε τους Ρωμαίους; Κανείς μάλλον. Και να που βγαίνει μια αλόκληρη παράταξη και με μια αφίσα της παίρνει το μέρος των Ρωμαίων. Τραυματική η παιδική ηλικία αυτών των ανθρώπων.
Αλλά το θέμα είναι μάλλον φυσιογνωμικό. Τι να πω... Οι γαλάτες είναι πολύ βάρβαροι για εκείνους. Είναι "οι Ούνοι του Μάη και του Ιούνη". Έχουν μακριά μαλλιά και μούσια. Και τα ρούχα τους είναι κάπως... κάπως παλαιομοδίτικα. Ενώ οι Ρωμαίοι... Οι ρωμαίοι έχουν τον πολιτισμό και τον έχουν εξάγει παντού, σε όλη την αυτοκρατορία. Οι ρωμαίοι βασικά είναι σικ. Με τις πορφυρές τους... κάπες να τις πω; Τις γυαλιστερές τους πανοπλίες, το μαλλάκι σβερκάκι και ξύρισμα δυο φορές τη μέρα. Στρατός είναι εξάλλου. Θα μου πεις "ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι" με την αφίσα που βγήκε πριν τόσο καιρό. Αλλά δε φταίει αυτό. Εγώ φταίω που για κάποιο λόγο άρχισα να ασχολούμαι ξανά με το μικρό γαλατικό χωριό και έπιασα να διαβάσω για άλλη μια φορά το "Οβελίξ και Σια".

Όπου... "βρισκόμαστε στα 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία είναι υπό ρωμαϊκή κατοχή. Όλη; Όχι! ένα χωριό που το κατοικούνε αδιόρθωτοι γαλάτες αντιστέκεται ακόμα και θα αντιστέκεται για πάντα στον κατακτητή.
Και η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη για τις φρουρές των Ρωμαίων λεγεωνάριων των οχυρών στρατοπέδων του Μπαμπάορουμ, Ακουάριουμ, Λαουντάνουμ, Πετιμπόνουμ". Η αυγή μας βρίσκει στα γενέθλια του Οβελίξ και οι Ρωμαίοι προσπαθούν για ακόμα μια φορά να βρουν έναν τρόπο να υποτάξουν το μικρό γαλατικό χωριό του Οβελίξ, του Αστερίξ, του Πανοραμίξ και των υπόλοιπων κατοίκων του που περνάνε ήσυχα τις ώρες τους κυνηγώντας αγριογούρουνα και μετέχοντας σε άπειρους τσακωμούς.
Το σχέδιο είναι το εξής: Ο ύπουλος Κάιους Τεχνοκράτιους θα βρει τον Οβελίξ και θα αγοράσει ένα μενίρ έναντι χρημάτων. Με τα χρήματα αυτά ο Οβελίξ θα μπορούσε να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του χωριού. Παράλληλα θα του πει ότι θέλει όσα μενίρ μπορεί να παράγει. Ο Οβελίξ θα αρχίσει εντατικά να παράγει μενίρ. Δεν έχει όμως χρόνο ούτε για τους φίλους του, που τους χάνει, ούτε καν για να κυνηγήσει αγριογούρουνα για να φάει. Έτσι προσλαμβάνει κάποιον για να του κυνηγάει αγριογούρουνα. Ύστερα, όταν η ζήτηση για μενίρ αυξάνεται από τον Τεχνοκράτιους (τον πείθει ότι άμα δεν παράγει και άλλα η τιμή θα πέσει) προσλαμβάνει το αγριογουρουνοκυνηγό ως μενιροποιό και προσλαμβάνει δύο άλλους αγριογουρονοκυνηγούς. Αυτό συνεχίζεται μέχρι που το οχυρό των Ρωμαίων γεμίζει άχρηστα μενίρ, που οι Ρωμαίοι έχουν χρυσοπληρώσει και κάτι πρέπει να γίνουν. Επιπλέον, όλο το γαλατικό χωριό ασχολείται με την παραγωγή μενίρ και έτσι οι Ρωμαίοι έχουν καιρό να φάνε ξύλο όπως κάνουν συνήθως και ησυχάζουν. Ο Οβελίξ είναι πλούσιος και στο χωριό δημιουργούνται μέχρι και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Τι θα γίνουν όμως όλα αυτά τα μενίρ; Ο Τεχνοκράτιους έχει τη λύση. Θα πουληθούν! Οι Ρωμαίοι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους και θα έχουν και κέρδος. Μα είναι άχρηστα... Εκεί μπαίνει η τεχνητή δημιουργία ζήτησης. Με τη βοήθεια της διαφήμισης φυσικά.
Οι Ρωμαίοι αγοράζουν μενίρ. Αλλά οι ντόπιοι φορείς της οικονομίας ξυπνάνε και αρχίζουν να παράγουν και αυτοί μενίρ. Ο Καίσαρας το απαγορεύει και αυτοί απεργούν... κλείνοντας δρόμους. Για να πουληθούν τα γαλατικά μενίρ ο Τεχνοκράτιους ρίχνει τις τιμές. Η παραγωγή αυξάνεται και μενίρ έρχονται από κάθε άκρη της αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι όμως εξακολουθούν να χρυσοπληρώνουν τους Γαλάτες για να παραμένουν απασχολημένοι. Έτσι η αυτοκρατορία βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Δίνεται εντολή να μην αγοραστούν άλλα μενίρ. Οι γαλάτες εξαγριώνονται, καταλαβαίνουν τι έχει γίνει, και.... δέρνουν τους Ρωμαίους φυσικά.

Εμένα μου φάνηκε εξαιρετικό. Το πως λειτουργεί η οικονομία στην καπιταλιστική κοινωνία, το πως μπορεί μια κοινωνία διαφορετική να αλλάξει φυσιογνωμία μέσω της δίψας για κέρδος και εξουσία. Πως ακόμα ακόμα επηρεάζονται οι διαπροσωπικές σχέσεις από όλα αυτά. Ο Γκοσινί είναι ευφυέστατος και δείχνει κάποια πράγματα με πολύ λεπτό, απλό και έξυπνο τρόπο, ώστε να πάρει το μήνυμα και ένα παιδί. Όλοι ξέρουμε ποιοί είναι οι Ρωμαίοι και ποιοί οι Γαλάτες. Τυχαία οι περισσότεροι από εμάς είμαστε με τους Γαλάτες; Διαβάστε ξανά Οβελίξ και Αστερίξ, δώστε το και σε μικρά παιδιά να το διαβάσουν, χωρίς τέτοια σχόλια φυσικά... Έχουν καιρό μπροστά τους αυτά...

Ψυχή Βαθιά

Πήγα λοιπόν και γω να δω την ταινία. Χωρίς μεγάλες προσδοκίες ευτυχώς. Από πριν ήξερες το κάπως κοινότοπο σενάριο είναι η αλήθεια, και από πριν ήξερες ότι θα προσπαθούσε να προωθήσει την ιδέα της συμφιλιώσης, του "όλοι ηττημένοι" και ίσως του "περασμένα ξεχασμένα". Άλλα βέβαια λέει ο Αγγελάκας στο τέλος με το τραγούδι του...



Άμα θες να μιλήσουμε για το σενάριο, θα έλεγα ότι δε μου άρεσε και πολύ. Αλλά αυτό είναι και το μειονέκτημα μιας ταινίας. Μιας ταινίας που βγαίνει τώρα και αφορά μια εποχή μακρινή για πολλούς, ανέγγιχτη για ακόμα περισσότερους. Δυστυχώς ή ευτυχώς μια ταινία γίνεται για να τη δει ο κόσμος. Και πείτε μου... πόσοι πήγαν να δουν τον "Καπετάν Κεμάλ"; Πόσοι από όλους εμάς που βγαίνουμε και λέμε τώρα για την "Ψυχή Βαθιά", ότι δεν ήτανε τα πράγματα έτσι, ότι το σενάριο ήτανε κοινότοπο και ότι μπροστά μας βλέπαμε αντάρτες "καρικατούρες" να κάνουν χιούμορ λίγο πριν τη μάχη, πήγαμε να δούμε αυτήν την ταινία; Λίγοι. Ούτε και εγώ την έχω δει ακόμα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος είδε το θέμα, άκουσε το όνομα και πήγε να δει την ταινία. Σε αντίθεση με τον Κεμάλ, που ο κόσμος, όλοι αυτοί οι αριστεροί ξερόλες και κριτικοί των πάντων, δεν συνέρευσε κιόλας για να τη δει. Επειδή δεν είχε δύο αδέρφια στον εμφύλιο-το κοινότοπο που λέγαμε- και επειδή δεν είχε Παντελή Βούλγαρη. Ποιός λοιπόν κάνει το μεγαλύτερο λάθος;

Αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνω... Αφού ξέραμε, γιατί πήγαμε; Και αφού πήγαμε, γιατί τέτοια κριτική; Το τελευταίο με απασχολεί περισσότερο και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είναι πρόβλημα της αριστεράς και του κόσμου της. Ενός κομματιού της κυρίως. Δύο πράγματα: Πρώτον, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι καλύτεροι αριστεροί από άλλους. Ότι είναι υπεραριστεροί και δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όσον αφορά την ιστορική πραγματικότητα και μνήμη. Γέμισε ο τόπος ιστορικούς και ήρωες δηλαδή. Δεύτερον, υπάρχουν κάποιοι που γουστάρουν την ήττα και την απογοήτευση. Τίποτα δε θα είναι αρκετά καλό για εκείνους. Όλα είναι μάυρα, ο κόσμος τα έχει ξεχάσει όλα, εμείς είμαστε οι τελευταίοι και γενικά... "σύντροφοι ευτυχώς ηττηθήκαμεν" ή "πάμε για άλλα". Τώρα πραγματικά πείτε τι είναι χειρότερο, αυτό ή η ταινία του Βούλγαρη;
Με ή χωρίς τα ιστορικά της λάθη, με ή χωρίς τα "χολυγουντιανά" της στοιχεία, η ταινία καλά έκανε και βγήκε και ήτανε και ωραία. Εμένα με κράτησε σε αγωνία ακόμα και αν ήξερα την έκβαση. Εγώ αισθανόμουν περίεργα κάθε φορά που σε κάποιον πανηγυρισμό οι αντάρτες πυροβολούσαν άσκοπα. Και ανατρίχιασα όταν μετά από πολύ καιρό άκουσα και πάλι το "Θύελλες και άνεμοι γύρω μας πνέουν". Και ακόμα με συνεπαίρνει ο στίχος "σε ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα, και άγνωστες τύχες εμάς καρτερουν". Πολλα πράγματα δε μου αρέσανε αλλά αξίζει τον κόπο. Όσοι δεν την έχετε δει, δείτε την. Δείτε και τον "Καπετάν Κεμάλ" και δείτε και το "Θίασσο". Μη συγκρίνετε καταστάσεις. Απλώς δείτε τις ταινίες και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Για γέλια και για κλάματα...

Γίνεται παγκόσμια έρευνα για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης των διαφόρων λαών. Σε ένα δωμάτιο είναι μια ξανθιά γκομενίτσα, και ένα τραπέζι, στο οποίο βρίσκονται ένα μισοτελειωμένο πλεκτό κι ένα σάντουιτς. Θα πρέπει ο κάθε εξεταζόμενος να τελειώσει το πλεκτό, να φάει το σάντουιτς και να πηδήξει τη γκομενίτσα. Με όποια σειρά θέλει.

Μπαίνει ένας Αμερικανός. Τρώει πρώτα το σάντουιτς, μετά πηδάει τη γκομενίτσα, και τέλος τελειώνει το πλεκτό. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στην Αμερική: Το πρωί ξεκινάς με ένα
καλό πρωινό, ρίχνεις ένα στη γκόμενά σου, και μετά δουλειά.

Μπαίνει ένας Γερμανός. Τελειώνει πρώτα το πλεκτό, μετά τρώει το σάντουιτς, και στο τέλος πηδάει τη γκομενίτσα. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στη Γερμανία: Πρώτα η δουλειά, μετά φαγητό για να δυναμώσεις, και τελευταία η διασκέδαση.

Μπαίνει κι ένας Έλληνας. Βάζει τη γκομενίτσα να πλέκει, και την πηδάει τρώγωντας ταυτόχρονα το σάντουιτς. Αφού έχει εντυπωσιάσει τους πάντες με τη σύλληψη, εξηγεί ότι έτσι συνηθίζεται στην Ελλάδα: για να φας καλά, πρέπει να γαμάς τον εργαζόμενο!

Μια σκιά καλύπτει το εργασιακό μας μέλλον...

Προφανώς όταν το πρωτοδιαβάζεις γελάς. Μετά όμως καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο είναι το... δίκιο του ποιητή. Γιατί όντως στην Ελλάδα για να φας καλά πρέπει να γαμάς τον εργαζόμενο και αυτό αποδεινύεται χρόνια τώρα και αδιάκοπα. Με τελευταία χτυπήματα αυτά των συμβασιούχων και των λεγόμενων stage, που δείχνουν και το μέλλον της εργασίας συνολικά σε περίπτωση που δεν κάνουμε κάτι. Θα μου πεις τι να κάνουμε; Το πρώτο είναι να καταλάβουμε τα κοινά μας συμφέροντα και τίποτα άλλο. Σε όποιον κλάδο και αν εργαζόμαστε τα συμφέροντά μας είναι κοινά... Εκτός αν είμαστε μάνατζερ ή διευθυντές... Σε κάθε περίπτωση, άμα το αντιληφθούμε αυτό, και το δούμε και στην πράξη, τα πράγματα θα γίνουν αρκετά πιο εύκολα για εμάς και αρκετά πιο δύσκολα για εκείνους. Γιατί μου φαίνεται τουλάχιστον αφέλεια οι οδηγοί των φορτηγών να κάνουνε διαμαρτυρία στο υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας ενάντια σους ναυτεργάτες απεργούς, ενώ θα μπορούσαν να συνταχθούν με τους ναυτεργάτες προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα μια ώρα αρχίτερα. Και ακόμα χειρότερα, κάποιοι άλλοι να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται επειδή οι ναυτεργάτες παίρνουνε μεγάλους μισθούς, αντί να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται για τους δικούς τους μισθούς. Φυσικά, με τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες δε μπορείς να κατηγορήσεις τους εργαζόμενους που δε βλέπουν τα προφανή...

Κούβα ή Νέα Υόρκη?

Και να το ερώτημα στο οποίο παρακαλείστε και εσείς να απαντήσετε:

"Κούβα ή Νέα Υόρκη;"

Δεν πρόκειται για κάποιο ερώτημα του τύπου "Υπαρκτός Σοσιαλισμός ή Καπιταλισμός", "Che Guevara ή Superman", "Ρούμι ή McDonalds". Είναι στην ουσία πιο σύνθετο. Αρκετά πιο σύνθετο. Αν είχατε την επιλογή, τώρα, να πάτε σε ένα από τα δύο μέρη, που θα πηγαίνατε;
Δε βρίσκω πολλούς που θα επιλέξουν την Κούβα. Οι περισσότεροι νομίζω θα λέγανε Νέα Υόρκη. Αλλά γιατί; Τι παραπάνω έχει η Νέα Υόρκη από την Κούβα; Μήπως είναι τα McDonalds; Μπαααα. Μήπως είναι τα μεγάλα κτήρια; Μπαααα. Μήπως είναι τα μουσεία ή τα πανεπιστήμια; Μπαααα. Μήπως είναι απλά το κέντρο του κόσμου; Χμμμ. Δεν είναι και ψέμα. Μια πόλη που έχει το διπλάσιο σχεδόν πληθυσμό της Ελλάδας. Με ανθρώπους που προέρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Με κουλτούρες που αναμειγνύονται για να προκύψουν έτσι οι πιο όμορφες ιδέες, δημιουργίες κλπ. Ή μήπως όχι; Θέλετε να πάτε στη Νέα Υόρκη για να δείτε την αλληλεπίδραση όλων αυτών των πολιτσμών; Όχι, γιατί ξέρετε ότι συνδιασμός όλων των χρωμάτων δίνει λευκό. Αχρωμία. Και είναι γνωστό αυτό για τη Νέα Υόρκη. Άρα γιατί; Τι περιμένει να δει κανείς πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη; Μάλλον περιμένει να δει κάτι μεγάλο. Αυτό. Κάτι μεγάλο. Ή μάλλον ένα μεγαλείο. Η τεράστια πόλη. Τα δεκάδες εκατομμύρια κατοίκων. Το γεγονός ότι εκεί συμβαίνουν (ή συνέβαιναν μέχρι τώρα) όλα. Εκεί είναι οι πιο πλούσιοι. Εκεί είναι οι πιο διάσημοι. Οι πιο ισχυροί. Οι πιο ωραίοι. Εκεί μας έχει καρφωθεί στο μυαλό ότι γίνονται όλα. Εκεί εκτυλίσσονται οι μεγαλύτεροι έρωτες, εκεί συμβαίνουν και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Τι σκατά... εκεί πετούσε ο Σούπερμαν και ψώνιζε παπούτσια η Καρρυ! Άρα...; Άρα ακόμα και εγώ που τα λέω όλα αυτα τώρα, θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη. Θέλω και γω να δω πως είναι να ζεις στην Αθήνα Χ 100.
Τώρα όμως μου βάζεις από δίπλα και την Κούβα. Γιατί το κάνεις δηλαδή αυτό και μου χτυπάς το νεύρο; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει (ακόμα) καμία σχέση με τη Νέα Υόρκη και τις περισσότερες πόλεις του κόσμου και μαλιστα οριακά προλαβαίνουμε γιατί το μικρό γαλατικό χωριό δεν έχει άλλο μαγικό φίλτρο. Ένας άλλος κόσμος. Που δεν έχει σχέση με την Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο ή το Βερολίνο ή το Παρίσι ή το Τόκιο ή την Αθήνα ακόμα ακόμα. Εκεί δε θα αισθανθείς μικρός. Θα αισθανθείς διαφορετικός. Δε ξέρω ποιες ακριβώς θα είναι οι σκέψεις μου και οι σκέψεις σου για τη ζωή εκεί. Αλλά θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι τίποτα από αυτά που ξέρουμε. Με τα καλά και τα κακά της.
Θα μου πεις είσαι πολιτικά προκατειλημμένος κλπ κλπ. Δεν έχει να κάνει όμως. Προσωπικά να τι θα ήθελα να κάνω: Να είχα δύο βδομάδες δικές μου. Δε θα πήγαινα στη Νέα Υόρκη. Θα πήγαινα στο Μαϊάμι. Αντιπροσωπευτικότατο δείγμα. Για μία εβδομάδα όμως. Και μετά απέναντι. Κούβα για μία εβδομάδα. Ναι, τα θέλω όλα δικα μου! Αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν θα έλεγα "Viva Cuba!". Η Κούβα χάνεται και θέλω να τη δω. Η Νέα Υόρκη εκεί θα είναι για αρκετά ακόμα χρόνια. Κέφι να υπάρχει και καλή παρέα...
Άντε, πείτε και εσείς...

Τραγούδα και γέλα

Γι' αυτό σου λεω πάρε τα όμορφα κι έλα.
Για να τη σπάσεις στους καιρούς, τραγούδα και γέλα.




έλα κι εσύ, προλαβαίνεις, τραγούδα και γέλα
για τους περήφανους που άδικα φεύγουν,
εγώ είμαι πάντα μ' αυτούς που πεθαίνουν.




Τραγούδα όλα τ' αδύνατα να γίνουν δυνατά,
τραγούδα γη νερό αέρα και φωτιά,
αντί για δάκρυα γέλα, το θάνατο ξεγέλα,
για μένα και για σένα τραγούδα και γέλα.