Ρεμπέτικο

Ο Μήτσος μου ζήτησε το "Στου Θωμά". Αγαπημένο τραγούδι. Μου αρέσει τόσο να το ακούω όσο και να το παίζω με το τρίχορδο μπουζουκάκι μου. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή θα αναφερόμουν σίγουρα στο τραγούδι αυτό, και γενικότερα στην ταινία "Ρεμπέτικο" στην οποία πρωτοακούστηκε.
Την είδα για πρώτη φορά πριν περίπου ένα χρόνο. Την έψαχνα και δεν την έβρισκα πουθενά ώσπου είχα την τύχη να γνωρίσω ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που την είχε σε DVD από κάποια εφημερίδα. Πολύυυυ τύχη. Ενθουσιάστηκα με την ταινία και την είδα ακόμα 2 φορές τουλάχιστον. Εξαιρετική ιστορία για να μπούμε και εμείς οι νεότεροι σε ένα κλίμα που δεν προλάβαμε καθόλου να ζήσουμε. Να δούμε έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή των προσφύγων της Μ.Ασίας. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν αγκαλιάστηκαν ποτέ από τη "μητέρα Ελλάδα" αφού προηγουμένως είχαν χωρίς τη θέλησή τους ξεριζωθεί εξαιτίας της, έφεραν εκτός από πολλά εργατικά χέρια, μια νέα κουλτούρα. Δημιούργησαν συνοικίες (γκέτο όπως θα λέγαμε σήμερα) στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων ελληνικών πόλεων και κυρίως στον Πειραιά. Συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία και εξέλιξη του ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι ίδιοι γεμίσανε τα εργοστάσια και κυνηγήθηκαν για τις ιδέες και τις συνήθειές τους.
Δείτε την ταινία και ψάξτε το λιγάκι το θέμα και μόνοι σας. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και είμαι σίγουρος ότι θα επανέλθω πιο αναλυτικά. Ένα απόσπασμα από την ταινία.



Σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη. Ο ίδιος μαζί με τη Σωτηρία Λεονάρδου έχουνε γράψει το σενάριο. Η τελευταία συμμετέχει και στην ταινία όπως πολλοί άλλοι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Τη μουσική την έχει γράψει ο Σταύρος Ξαρχάκος ενώ τους περισσότερους στίχους ο Νίκος Γκάτσος.

Γιάννης Παπαϊωάννου

"Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να πω τα μυστικά μου, να μην πεθάνω άξαφνα και μείνουν στην καρδιά μου"

Το τελευταίο τραγούδι του Γιάννη Παπαϊωάννου, ή του Ψηλού, πριν το θάνατό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ξημερώματα 3ης Αυγούστου στον Πειραιά. Σήμερα το διάβασα και θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο. Γράφει ο Πάνος Γεραμάνης:

"Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο κατ'εξοχήν πηγαίος λαϊκός δημιουργός και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνδίαζε τις ανθρώπινες αρετές με τα μεγάλα καλλιτεχνικά προσόντα. Οι καημοί που έβγαιναν μέσα από τα βάθη της ψυχής του περνούσαν στα δάχτυλα και από εκεί στις χορδές του μπουζουκιού του. Στην ωριμότερη ίσως στιγμή της καριέρας του, ήρθε ο Χάρος -τον οποίο είχε περιγράψει στα τραγούδια του- και τον πήρε σε ηλικία πενήντα εννιά ετών."



Η μελαγχολία που βγάζει ο άνθρωπος αυτός με το τραγούδι του, με το μπουζούκι του, είναι το κάτι άλλο. Είναι γλυκιά. Σε καλεί να προχωρήσεις. Ακόμα και αν το περιεχόμενο του τραγουδιού δεν είναι τέτοιο, έχει τον τρόπο να σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Σα να σου λέει "Ο θάνατος είναι εκεί, κοντά μας, γύρω μας, αλλά εμείς ζούμε. Περνάμε ωραία, έχουμε φίλους, ερωτευόμαστε, τρώμε και τα στραπάτσα μας άμα λάχει και ο Χάρος ας κάνει ότι θέλει".

Γεια σου Γιάννη με το μπουζούκι σου!

Ο Θανάσης έρχεται!

Τον άκουσα πρώτη φορά όταν ήμουνα στην τρίτη Λυκείου και από τότε σιγοτραγουδάω πάντα τα τραγούδια του, ονειρεύομαι ότι ζω σε αυτά. Ο πρώτος δίσκος του Θανάση Γκαϊφύλλια που άκουσα ήταν η Ατέλειωτη Εκδρομή και πραγματικά, ενώ με αρκετούς δίσκους αισθάνομαι συχνά ότι έχω τελειώσει, αυτός επανέρχεται διαρκώς κάθε φορά με ένα διαφορετικό τραγούδι. Πίστευα ότι δε θα είχα την ευκαιρία να τον ακούσω ποτέ ζωντανά μέχρι που έμαθα ότι θα τραγουδήσει φέτος και στην Αθήνα. Η ιδέα ότι θα μπορούσα να τον συναντήσω τυχαία σε καποιο ταβερνάκι της Κομοτηνής εντάσσεται στη δική μου ατέλειωτη εκδρομή αλλά κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει που λέει και ο σοφός λαός...



Θα φύγουμε... Αλήθεια στο λέω!

Και κυρίως θέλω να φύγω από τη σχολή μου... Βαρέθηκα και κουράστηκα. Και σιχάθηκα. Ας πάρουμε το πτυχίο λοιπόν, ας φύγουμε και βλέπουμε. Δε λέω ότι τα καλύτερα έρχονται. Είναι καλύτερα ο στρατός ή η δουλειά? Όχι. Αλλά κουράστηκα και θέλω να φύγω.

Στέλιος Καρδάρας

28 Οκτωβρίου σήμερα. Όχι, δεν ήτανε αφορμή αυτή για να ξεκινήσω το μπλογκ. Απλώς βαριόμουνα και λέω "να κάτι που μπορείς να κάνεις". Όσο για την ημερομηνία όλοι ξέρουμε ότι σήμερα πανηγυρίζουμε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1821 απέναντι στους Τούρκους μπλα μπλα μπλα και όλα αυτά τα ωραία που ακούγονται καμιά φορά στην τηλεόραση. Το εθνικό θηρίο υποφέρει και όλοι περιμένουμε τον Ζορό να γίνει πορδυποργός για να αισθανθούμε επιτέλους εθνικά υπερήφανοι, καθώς τώρα τελευταία μόνο ένα κομμάτι του ελληνάρα αισθάνεται υπερήφανο, και αυτό όταν βλέπει το κοντάρι και το μίνι...

Για να σοβαρευόμαστε λοιπόν, ακολουθεί ένα τραγούδι του Μιχάλη Γενίτσαρη. Τραγούδι ενός ρεμπέτη για έναν αγωνιστή. Για τον Στέλιο Καρδάρα. Κυνηγημένοι και ριζοσπάστες οι ρεμπέτες, λαϊκοί άνθρωποι και κυρίως ελέυθεροι, δε θέλανε πολύ για να ταυτιστούν με τους αγωνιστές της αντίστασης, του εμφυλίου και της αριστεράς. Χωρίς να υπονοώ κάτι για το πολιτικό υπόβαθρο του καθενώς, που φυσικά μπορεί και να μην υπήρχε. Το ρεμπέτικο δε συνδέεται άμεσα με κάποιο τρόπο με την αριστερά. Είναι όμως τραγούδι λαϊκό, ριζοσπαστικό για την εποχή του που προέκυψε από την ίδια την εργατική τάξη και αναπόφευκτα συναντιέται με την αριστερά και τους κάθες λογής περιθώριους, παραπεριθώριους και φλαμπουροκουβαλίστρες όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο Άσιμος.

Ακούστε την ιστορία, απολαύστε τη μουσική και αφήστε τις σημαίες να περνούν. Άμα θέλετε κυνηγήστε τα μίνι!