Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Εποχές 2... ΙΙ

"Το κάθε τι τελειώνει μια μέρα", "Τώρα είναι πια πολύ αργά"
Ή "Ν'αποφασίσουμε χωρίς αναβολή" και άλλες τέτοιες πολλές αοριστίες.
Φυσούσε απ'το σπασμένο τζάμι. Ύστερα ήρθανε κι άλλοι.
Γνωστοί κάθε βράδυ. Καθίσαν σιωπηλοί σ'ένα τραπέζι.
Σκέφτηκες πως περάσανε κι απόψε τόσες ώρες
-Σωστά το κάθε τι τελειώνει είναι τόσο απλό και φυσικό σαν το λες-
Μετρώνας ακόμη μια φορά ένα-ένα τα ναυαγισμένα μας όνειρα
Πως ζήσαμε και άλλο ένα βράδυ την ίδια πάντα αναμοή.
(Φίλοι καλοί, μη μας κατηγορήσετε. Σκίσαμε τώρα καιρό τα βιβλία μας
Καλύψαμε με τα χέρια τ'αφτιά μας στα σφυρίγματα των πλοίων
Ανάψαμε τη φωτιά μας το πρωί με τις παλιές φωτογραφίες)
Κάποια φορά σκεφτήκαμε πως έπρεπε να κοιτάξουμε περισσότερο τα χέρια μας
Είχα κάτι αρρωστιάρικα δάχτυλα, μέσα γλυστρούσε ανεπανόρθωτα το κάθε τι
Είπαν πως ό,τι αγγίζαμε ράγιζε. (Έπρεπε πια και εμείς να το πιστέψουμε).
Όμως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο;
Λέγαμε πως λησμονιούμασταν μέρες, ύστερα χρόνια, μα πάντα γυρνούσαμε
Κοιτάζαμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη και μια άλλη συνηθίσαμε μορφή.

...Φυσάει πολύ απ'το σπασμένο τούτο τζάμι. (Ποιός έριξε φεύγοντας τις καρέκλες στο πάτωμα;).
Δεν ξεχωρίσαμε στο τέλος αν έπρεπε να ξανάρθουμε ή να μην ξανάρθουμε
Θαρρούσες πως στο βάθος θα μας κούραζε το ίδιο. Δεν ξεχωρίσαμε.
(Είχαν τα πρόσωπά μας τόσο αλλόκοτα μπλεχτεί. Μη μας κατηγορήσετε. Χάσαμε πια οριστικά το δικό μας).

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Ένας ξύλινος σταυρός...




Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος

Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος

Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλικάρι

Με συνόδεψε σε δύσκολες στιγμές... Πολύ ωραίο τραγούδι σε στίχους Κώστα Βίρβου, μουσική Χρήστου Λεοντή και τραγούδι Στέλιου Καζαντζίδη.

Και για να θυμηθώ και ένα ακόμα...:

Μη φοβάσαι, μην κλαις
πού θα πάει, να λες
και θα μας χαμογελάσει.
Μη φοβάσαι, μην κλαις
κι από πίκρες πολλές
όλοι έχουμε χορτάσει,
μα το παλεύουμε γιατί πιστεύουμε
πως είναι μπόρα και θα περάσει.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Το θαλασσινό τριφύλλι

Για ένα απόγευμα μιας μικρής εκδρομής, τόσο κοντά (σου), μέσα στην Αθήνα, και όμως τόσο μακρυά, από όλα αυτά και όλους εκείνους...



Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες τα πράσινα χαλίκια.

Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι.

Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος
θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.

Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια.
Δε γελάνε μήτε κλαίνε,
μόνο λένε μόνο λένε.

Μια φορά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια.
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει.

Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος
θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Πέντε μικρά θέματα... ΙΙΙ

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ'τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες και η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνια

Κάνε να σ'ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Και γω ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε).

Μανόλης Αναγνωστάκης



Και αν αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση τούτης της χρονιάς, ίσως είναι επειδή αυτοί οι στίχοι, με τον καιρό, με το διάβασμα, με το άκουσμα, έγιναν δεύτερο πετσί μου...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Πέντε μικρά θέματα... ΙΙ

Ίσκιοι βουβοί, αραγμένοι στη σκάλα
Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές
Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες
Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα
Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα
Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου
Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλια μου αυταπάτη.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Πέντε μικρά θέματα... Ι

Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ' όλους.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Αναστροφή

Άγγελε, που είσαι όλο χαρά, ξέρεις την αγωνία,
τις τύψεις, τα ντροπιάσματα, τα κλάματα, την πλήξη,
τον τρόμο που 'ρχεται άγνωστος, λες, την καρδιά να σφίξει,
να την τσακίσει σα χαρτί στο σκότος με μανία;
Άγγελε, που είσαι όλο χαρά, ξέρεις την αγωνία;

.......................

Άγγελε που είσαι όλο χαρά, ευτυχία και φως μονάχα,
πεθαίνοντας θα ζήταγε ζωή ο Δαβίδ να πάρει
απ'τις πηγές του μαγικού κορμιού σου και τη χάρη!
Όμως τις προσευχές σου εγώ ήθελα μόνο να ΄χα,
Άγγελε που είσαι όλο χαρά, ευτυχία και φως μονάχα!

Charles Baudelaire