Κάτω απ'τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες και η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνια
Κάνε να σ'ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Και γω ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.
(Και προχρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε).
Μανόλης Αναγνωστάκης
Και αν αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση τούτης της χρονιάς, ίσως είναι επειδή αυτοί οι στίχοι, με τον καιρό, με το διάβασμα, με το άκουσμα, έγιναν δεύτερο πετσί μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου