"Τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ"

Σιγά-σιγά περνάνε οι μέρες... Προσπαθώ να σκεφτώ και να γράψω. Κάτι, έστω κάτι, μια αναφορά στις ημέρες αυτές. Δε ξέρω. Κατακλύζομαι από ερεθίσματα... Αναμνήσεις, γραπτά, μουσικές, ταινίες... Είναι όλα εδώ, μπροστά μου. Μα πάλι δε μπορώ να βγάλω κάποια άκρη. Καθετί είναι μια δήλωση. Καθετί με οδηγεί αλλού και όλα συνδέονται. Είναι ένα νήμα. Ακριβώς αυτό. Ένα κόκκινο νήμα, και εγώ το κρατώ στα χέρια μου, παίζω μαζί του, το τυλίγω γύρω από τα δάχτυλά μου ξανά και ξανά, τα βλέπω να μελανιάζουν. Πάνω σε αυτό το νήμα ισορροπούνε οι άνθρωποι. Και προχοράνε. Του δίνουν κίνηση, ζωή, χρώμα και οσμή. Του δίνουν φωνή, μουσική. Εκεί απάνω αφήνουνε μικρά δώρα για εκείνους που ακολουθούν. Ίσως μικρές σημειώσεις. Σαν αυτές που είναι χαραγμένες στους τοίχους. Ερωτικά ραβασάκια. "τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ". Σιγά-σιγά περνάνε οι μέρες. Όλο μου το είναι συγκεντρώνεται τώρα σε αυτή τη φράση. Όλες οι αναμνήσεις, οι ιστορίες, τα συναισθήματα, τα τραγούδια και τα γραπτά, τα λόγια εκείνων που περπατούν σε εκείνο το νήμα και τώρα εγώ συναντώ τα ίχνη τους. Όλα σε μια φράση. Χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω μόνο μια αίσθηση. Και μια ανησυχία. Μια ανασφάλεια για τον ευατό μου. Άραγε βαδίζω σωστά; Δε ξέρω... Για την ώρα τα βάζω όλα σε μια μεριά: "τρώγε το φαϊ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ".