Για γέλια και για κλάματα...

Γίνεται παγκόσμια έρευνα για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης των διαφόρων λαών. Σε ένα δωμάτιο είναι μια ξανθιά γκομενίτσα, και ένα τραπέζι, στο οποίο βρίσκονται ένα μισοτελειωμένο πλεκτό κι ένα σάντουιτς. Θα πρέπει ο κάθε εξεταζόμενος να τελειώσει το πλεκτό, να φάει το σάντουιτς και να πηδήξει τη γκομενίτσα. Με όποια σειρά θέλει.

Μπαίνει ένας Αμερικανός. Τρώει πρώτα το σάντουιτς, μετά πηδάει τη γκομενίτσα, και τέλος τελειώνει το πλεκτό. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στην Αμερική: Το πρωί ξεκινάς με ένα
καλό πρωινό, ρίχνεις ένα στη γκόμενά σου, και μετά δουλειά.

Μπαίνει ένας Γερμανός. Τελειώνει πρώτα το πλεκτό, μετά τρώει το σάντουιτς, και στο τέλος πηδάει τη γκομενίτσα. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στη Γερμανία: Πρώτα η δουλειά, μετά φαγητό για να δυναμώσεις, και τελευταία η διασκέδαση.

Μπαίνει κι ένας Έλληνας. Βάζει τη γκομενίτσα να πλέκει, και την πηδάει τρώγωντας ταυτόχρονα το σάντουιτς. Αφού έχει εντυπωσιάσει τους πάντες με τη σύλληψη, εξηγεί ότι έτσι συνηθίζεται στην Ελλάδα: για να φας καλά, πρέπει να γαμάς τον εργαζόμενο!

Μια σκιά καλύπτει το εργασιακό μας μέλλον...

Προφανώς όταν το πρωτοδιαβάζεις γελάς. Μετά όμως καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο είναι το... δίκιο του ποιητή. Γιατί όντως στην Ελλάδα για να φας καλά πρέπει να γαμάς τον εργαζόμενο και αυτό αποδεινύεται χρόνια τώρα και αδιάκοπα. Με τελευταία χτυπήματα αυτά των συμβασιούχων και των λεγόμενων stage, που δείχνουν και το μέλλον της εργασίας συνολικά σε περίπτωση που δεν κάνουμε κάτι. Θα μου πεις τι να κάνουμε; Το πρώτο είναι να καταλάβουμε τα κοινά μας συμφέροντα και τίποτα άλλο. Σε όποιον κλάδο και αν εργαζόμαστε τα συμφέροντά μας είναι κοινά... Εκτός αν είμαστε μάνατζερ ή διευθυντές... Σε κάθε περίπτωση, άμα το αντιληφθούμε αυτό, και το δούμε και στην πράξη, τα πράγματα θα γίνουν αρκετά πιο εύκολα για εμάς και αρκετά πιο δύσκολα για εκείνους. Γιατί μου φαίνεται τουλάχιστον αφέλεια οι οδηγοί των φορτηγών να κάνουνε διαμαρτυρία στο υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας ενάντια σους ναυτεργάτες απεργούς, ενώ θα μπορούσαν να συνταχθούν με τους ναυτεργάτες προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα μια ώρα αρχίτερα. Και ακόμα χειρότερα, κάποιοι άλλοι να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται επειδή οι ναυτεργάτες παίρνουνε μεγάλους μισθούς, αντί να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται για τους δικούς τους μισθούς. Φυσικά, με τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες δε μπορείς να κατηγορήσεις τους εργαζόμενους που δε βλέπουν τα προφανή...