Γιάννης Παπαϊωάννου

"Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να πω τα μυστικά μου, να μην πεθάνω άξαφνα και μείνουν στην καρδιά μου"

Το τελευταίο τραγούδι του Γιάννη Παπαϊωάννου, ή του Ψηλού, πριν το θάνατό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ξημερώματα 3ης Αυγούστου στον Πειραιά. Σήμερα το διάβασα και θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο. Γράφει ο Πάνος Γεραμάνης:

"Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο κατ'εξοχήν πηγαίος λαϊκός δημιουργός και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνδίαζε τις ανθρώπινες αρετές με τα μεγάλα καλλιτεχνικά προσόντα. Οι καημοί που έβγαιναν μέσα από τα βάθη της ψυχής του περνούσαν στα δάχτυλα και από εκεί στις χορδές του μπουζουκιού του. Στην ωριμότερη ίσως στιγμή της καριέρας του, ήρθε ο Χάρος -τον οποίο είχε περιγράψει στα τραγούδια του- και τον πήρε σε ηλικία πενήντα εννιά ετών."



Η μελαγχολία που βγάζει ο άνθρωπος αυτός με το τραγούδι του, με το μπουζούκι του, είναι το κάτι άλλο. Είναι γλυκιά. Σε καλεί να προχωρήσεις. Ακόμα και αν το περιεχόμενο του τραγουδιού δεν είναι τέτοιο, έχει τον τρόπο να σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Σα να σου λέει "Ο θάνατος είναι εκεί, κοντά μας, γύρω μας, αλλά εμείς ζούμε. Περνάμε ωραία, έχουμε φίλους, ερωτευόμαστε, τρώμε και τα στραπάτσα μας άμα λάχει και ο Χάρος ας κάνει ότι θέλει".

Γεια σου Γιάννη με το μπουζούκι σου!