28 Οκτωβρίου σήμερα. Όχι, δεν ήτανε αφορμή αυτή για να ξεκινήσω το μπλογκ. Απλώς βαριόμουνα και λέω "να κάτι που μπορείς να κάνεις". Όσο για την ημερομηνία όλοι ξέρουμε ότι σήμερα πανηγυρίζουμε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1821 απέναντι στους Τούρκους μπλα μπλα μπλα και όλα αυτά τα ωραία που ακούγονται καμιά φορά στην τηλεόραση. Το εθνικό θηρίο υποφέρει και όλοι περιμένουμε τον Ζορό να γίνει πορδυποργός για να αισθανθούμε επιτέλους εθνικά υπερήφανοι, καθώς τώρα τελευταία μόνο ένα κομμάτι του ελληνάρα αισθάνεται υπερήφανο, και αυτό όταν βλέπει το κοντάρι και το μίνι...
Για να σοβαρευόμαστε λοιπόν, ακολουθεί ένα τραγούδι του Μιχάλη Γενίτσαρη. Τραγούδι ενός ρεμπέτη για έναν αγωνιστή. Για τον Στέλιο Καρδάρα. Κυνηγημένοι και ριζοσπάστες οι ρεμπέτες, λαϊκοί άνθρωποι και κυρίως ελέυθεροι, δε θέλανε πολύ για να ταυτιστούν με τους αγωνιστές της αντίστασης, του εμφυλίου και της αριστεράς. Χωρίς να υπονοώ κάτι για το πολιτικό υπόβαθρο του καθενώς, που φυσικά μπορεί και να μην υπήρχε. Το ρεμπέτικο δε συνδέεται άμεσα με κάποιο τρόπο με την αριστερά. Είναι όμως τραγούδι λαϊκό, ριζοσπαστικό για την εποχή του που προέκυψε από την ίδια την εργατική τάξη και αναπόφευκτα συναντιέται με την αριστερά και τους κάθες λογής περιθώριους, παραπεριθώριους και φλαμπουροκουβαλίστρες όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο Άσιμος.
Ακούστε την ιστορία, απολαύστε τη μουσική και αφήστε τις σημαίες να περνούν. Άμα θέλετε κυνηγήστε τα μίνι!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Συγκλονιστικό τραγούδι.Η άγνωστη ιστορία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες και επίσης έναν άγνωστο ήρωα που ακούει στο όνομα Μανώλης Μπικάκης.